"Corso = emotie" is een spreuk die bij ons in de kantine aan de muur hangt. Dat dit zeker waar is, hebben we afgelopen week weer meegemaakt.
Zorgen en slapeloze nachten vanwege hydroliek die niet helemaal wilde werken zoals gepland.
Balen vanwege dahlia-tekorten door het natte en koude zomerweer.
Lichte irritatie omdat het verwerken van de alternatieven in eerste instantie niet zo makkelijk ging.
Sentimentaliteit doordat de portretten van voorouders van een groot aantal bouwers en konters in de wagen verwerkt zijn.
Stress of de wagen wel af komt, omdat hij toch stiekem groter is geworden dan de bedoeling was.
Schok en diepe verslagenheid, toen bleek dat na een paar honderd meter in de optocht te hebben meegereden, de constructie op 1 plek niet helemaal stabiel was. Het was veiliger om te stoppen en de wagen weer in de hal te zetten. Een enorme dreun na een jaar lang hard werken om iets moois op straat te zetten. We hadden het vaste voornemen om de wagen zaterdag toch te laten meerijden, echter werd al snel besloten dat niet te doen.
Hoop toen in de loop van de middag, in overleg met de optochtcommissie en de technische commissie, een plan werd bedacht om de boel stabiel te krijgen.
Respect en dankbaarheid naar de groep mensen die tot vlak voor de prijsuitreiking bezig zijn geweest om dit voor elkaar te krijgen.
Blijdschap en ontlading toen het bericht kwam dat onze wagen toch mee kan rijden tijdens de tweede optochtdag.
Aanvaarding dat we zouden worden gediskwalificeerd, omdat we de route niet hebben uitgereden. Halverwege de middag sijpelde het nieuws binnen dat dit niet het geval was, volgens de regelementen van Vereeniging Volksfeest zijn we gejureerd.
Vanavond in de tent bleek dat we tweede zijn geworden in de A-klasse met 89,5 punten.
We zijn enorm blij en trots dat we zaterdag 27 augustus met onze wagen door de straten van Winterswijk mogen en kunnen rijden.
